Много дана већ узалуд прође
не питавши за знање ни име,
тупо, пусто, све у измаглици
оставивши безначајне риме.
И нек трепти срце све лаганим ходом,
све док својој будућности ступам,
што птицу мрежом хвата и отвара небо -
за што пролазнике упорно ја питам.
Шаренило ваше, о људи незнани
(а ја силно желим с вама пријатељство)
још до јуче мамило ме и још кушаће ме
као старо, болно, камено проклетство.
Како да се мирим са пустињом својом?
Како? У њој нема одјека ни жара,
ни ветра ни цвећа, шапата, бокала -
ланац сâм са зидом само разговара.
Нек останем путник, без капе, са штапом,
ципелом зјапећом и молитвом слеглом;
самоћа унутра нек је - ако је то цена,
док не склопим очи и смирим се једном.
(IV 2004.)
Нема коментара:
Постави коментар